Hormonen

Er zijn soms van die dagen
Dan zie ik alles grauw
Je kunt me dan niets vragen
Ik tier, ik jank, ik snauw

Wens iedereen onder de zoden
Voel geen humor – zie geen pret
Als mijn blikken konden doden
Werd ik direct gevangen gezet

Toch lijkt het me te lukken
Steeds opnieuw een beetje meer
Om niet te lang te blijven bukken
Want staand zie ik de zon pas weer

Ik weet, het is van korte duur
Zo’n sombere tijd van zeuren
En toch verspil ik menig uur
Met schakelen tussen kleuren

Hormonen zijn weer uit balans
De bui komt er weer aan
Voelde net een mooie kans
Om positief ervoor te gaan

Hoe makkelijk zou het toch zijn
Als ik beschikte over wat knoppen
Zodat ik het aanstormende venijn
Met 1 beweging snel kan stoppen

Zover is men helaas nog niet
Dus daar gaan we dan maar weer
Schakel uit dat dramaverdriet
Adem in, adem uit - en nog een keer

Als ik er tegenin ga trappen
Gaat het juist totaal verkeerd
Voegen is beter, met wat grappen
Dat heb ik ooit weleens geleerd

Ik zoek de humor op en lach
’t Is zeker dat het werkt
Eén lachmoment op ’n slechte dag
En ik voel hoe dat me sterkt

Maar dring de lach niet aan me op
Dan gaat het echt niet goed
Je riskeert een knal recht voor je kop
’t Is iets wat ik zelf doen moet

Laat me eventjes alleen
Dan komt alles wel terecht
‘k Moet er gewoon weer dwars doorheen
Zo win ik steeds dit hoofdgevecht